Laat mij gaan

Mijn vrienden staan echt achter mij ik weet het ik voel het.
Ik ben zo bang zo verdrietig waarom moet het zo gaan.
Waarom kunnen wij niet als vrienden uit elkaar.
Waarom moet het zo’n strijd worden, waarom moet het zo.
Ik weet het zo zeker ik sta er niet alleen voor er staan vrienden achter mij.
En verder ben ik te sterk mij krijg je er niet onder ik kan alles aan.
Ik hoef niet bang meer te zijn ik kan het al alleen aan.
Verder durf ik elk gevecht aan kom maar op ik kan jou ook aan.
Weet jij wel waar jij aan begint want ik lus jou nu op dit moment rouw.
Welke kan wil je op als vrienden uit elkaar of doe je weer eens raar.
Haal die kronkel van hoop maar uit je hoofd ik stop er echt mee.
Er is werkelijk geen beginnen meer aan ik doe er in ieder geval niet meer aan mee.
Ik ben zo bang dat je mij gaat aanvallen dat je door gedraaid bent.
Dat je niet meer weet wat je doet omdat jij je zo vast houd dat je van mij houd. Als je dat zou doen zou je mij begrijpen en mij laten gaan.
Vandaar dat ik zeker weet dat jij niet van mij houd maar van de gedachten.
Je wild jezelf zeker stellen in een huwelijk dat is statisch voor jou.
Maar het is als een klein kooitje voor mij en een vogel vliegt vrij.
Dus laat mij gaan en ik vlieg dan vrij rond en dan lach eindelijk weer.
Maar laat mij gaan laat mij vrij maak er geen drama van zoals jij dat nu doet.
Laat mij gaan en laat mij vrij en los en zo kan ik mijn eigen weg op gaan.

Geschreven door imme kersting
21-03-2010 18;09