Eindeloos donker pad
Overal duisternis op mijn heen.
Een donker eindeloos pad waarover ik loop.
Geen einde in zicht.
Geen vonkje licht om mij heen.
Ik kan wel schreeuwen, huilen.
Het liefst wil ik weg.
Weg van deze wereld.
Weg van alles en iedereen die ik ken.
Het liefst ben ik er niet meer.
Het wordt steeds grauwer om mij heen.
Maar jij gaf mij een gevoel.
Een gevoel van steun, van troost.
Bij jou ben ik mezelf.
Bij jou heb ik geen masker op.
Door jou zag ik dat ik wél mensen kan vertrouwen.
Dat er wel goede mensen zijn.
Mijn pas is nog steeds eindeloos donker.
Maar het groende gras komt steeds meer terug.
Een lichtje in mij is aan gegaan.
Ik krijg mezelf langzaam aan weer terug.
Reacties op ‘Eindeloos donker pad’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!