Avondrood
Ik loop door de gang en ik voel me verlaten.
Ik ben helemaal alleen, niemand houd me in de gaten.
In alle ogen die ik aankijk zie ik alleen maar kwaad.
Ik voel pijn en angst, ik ben ten einde raad.
Woede, agressie dat voel ik elke dag,
Ze slaan en schoppen alsof het mag.
Waarom gebeurt dit, waarom houden ze niet op?
Ik ben toch een levend wezen,
geen opblaaspop!
Ik wil niet meer voelen,
want ben ik nou zo slecht?
Is dat wat ze bedoelen..?
Beland ik daarom elke keer in dit gevecht?
Hier heb ik lang over nagedacht,
maar gister heb ik toch mijn plan volbracht.
Want gister bij het eerste avondrood,
verscheen ik aan de hemel, ik was eindelijk verlost, ik was eindelijk dood.

Ingezonden door
Geplaatst op
17-03-2010
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eenzaamheid Pesten Pijn Verdriet ZelfmoordReacties op ‘Avondrood’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!