Een mes

Vroeger was hij..
Mijn vijand
Nu is hij…
Mijn vriend

Heb ik een rot bui
dan schreeuwt hij naar mij,
“neem mij dan vast en zet een snee”
Ik kijk naar hem en denk:
“wil ik dit wel?”

Hij stuurt mij
door een echte hel
vluchten kan ik wel
maar vechten kan ik niet

ik kan niet vechten
dus ik vlucht weg
door middel van mijn mes
vlucht ik voor mijn innerlijke pijn

zou ook willen vechten
maar ben daar te klein voor
ben te zwak, te laf
en val gewoon recht in een ravijn

kan niet meer
wil niet meer
ben op
ben leeg

tranen vallen naar beneden
verblind door de tranen
gevangen door de pijn
gevallen in een ravijn

grijp ik naar mijn vriend
das mijn mes
zet hem tegen mijn arm
en ga er meer..
heen en weer
wel zo’n 5 keer

voel geen pijn
zie alleen maar bloed
de pijn in mijn hart
is verdwenen
heb nu een zacht, teder hart
zonder al die pijn

wat voelt dat toch fijn
maar plots voel ik toch weer die pijn
dit keer niet in mijn hart
maar wel op mijn arm

kijk er naar en zie
allemaal sneeën staan
sneeën die ik wil weg toveren

maar kan het niet
het is nu gebeurt
kan er niks aan veranderen

tranen springen terug in mijn ogen
beging te huilen
en vraag me af:
“waarom doe ik het toch iedere keer weer?”

Ik wil dat mes
als vijand
en niet als vriend...