sinds jij uit mijn leven bent

sinds jij uit mijn leven verdween,
voel ik leegte.
en als ik nu naar je kijk, voel ik liefde en haat ineen,
omdat je me zo uit je leven veegde.
kon het je niks schelen,
zat je er niet mee?
je zei dat je jouw aandacht niet kon verdelen,
maar je had geen idee dat je mij achterliet met heimwee.

sinds jij zei; ik kan dit niet meer,
voel ik me alsof ik niet verder kan,
het doet me zo ontzettend zeer,
jij behoorde in mijn toekomstplan.
ik fantaseerde over later,
wij samen; nog steeds zo close,
ik zonder jou voelt als zee zonder water,
dit is waardeloos.

mijn soulmate,
je was er voor me met een lach of een traan,
nee ik was nog niet gereed
om je te laten gaan.
het enige wat er nu nog over is is een herrinnering,
er is geen liefde meer over om te geven,
het is een verduistering,
een donkere verduistering in mijn leven.

ik lees verhalen terug
en bekijk foto's uit die goede tijd,
o zo vlug,
omdat het voelt alsof het in me snijd.
elke dag zie ik dat je je uitslooft,
alsof je zo gelukkig met haar bent,
en ik weet dat dat door veel mensen wordt geloofd,
en ook al denk ik dat niet; het plaatje dat jij hebt gemaakt went.

ik vraag me af wat er verkeerd was,
maar dat vroeg ik je niet,
want ik weet dat dat me zou hebben verrast,
ik moet aannemen dat jij me achterliet.
zodra ik je zie wil ik naar je toe,
je vastpakken en nooit meer loslaten,
mensen noemen het maar 'een gedoe',
en willen mij dat ook aanpraten.
maar die mensen voelen die steken in mn hart niet,
die vreselijke pijn,
ze denken dat deze tijd voorbij schiet,
en vinden het maar klein.

ik dacht; wij zijn voor altijd,
maar dat viel zwaar tegen,
ik wilde je nog lang niet kwijt,
maar ik denk dat ik dit nu eens aan mezelf moet toegeven.
het is over, voorbij,
en ik moet verdergaan,
ik dacht nog 1 keer aan jou, aan mij, aan wij;
en liet nog 1 laatste traan..