Een meisje

Ik zie een meisje, haar ogen stralen.
Maar niet van blijdschap of geluk,
maar van pijn, van gedachtes die door haar hoofd heen malen.
Ze is gegrepen,
gegrepen door intens verdriet.
Maar van de mensen om haar heen,
is er bijna niemand die het ziet.

Haar houding,
zegt iets over haar gevoel.
Haar ogen stralen iets uit,
‘niemand snapt wat ik bedoel’.
Bang voor de toekomst en het leven,
bang voor de wereld en de waarheid.
Wie kan haar vertellen,
wanneer komt er een eind aan de strijd.

Hoe lang zal zij,
dit alles nog kunnen verdragen ?
Hoe lang zal ze dit nog kunnen trekken,
het intense verdriet en de pijnlijke vragen.
Elke nieuwe dag,
doet haar veel verdriet en pijn.
Vaak vraagt ze zich af,
waarom ze niet zoals anderen kan zijn.

Zonder nare gedachtes,
en zonder gemis.
Niet beseffend,
wat een onbekende missen eigenlijk is.
Maar zo’n situatie,
zit er voor haar niet in.
De vragen, de pijn, de mensen om haar heen,
het is allemaal zo zwaar.

Ondanks het verdriet en de pijn,
probeert en vecht ze iedere dag weer.
Maar hoe lang dit nog gaat lukken weet ze niet,
het leven doet haar zo’n zeer.
Ze zou wel willen vliegen,
naar de sterren en de maan.
Maar een aantal mensen kan ze niet missen,
voor hen zou zij nog wel even blijven bestaan..