De tijd leek te ontsporen

je klaproost in
het geel van korenvelden
je armen waren bloot

een zonnehoed
daaronder rode haren
je kwam ons tegemoet

zag de bloemen in
je ogen het veldboeket
kleurde de zomer in je hand

je was de zon
geen schaduwen te zien
het licht kwam zo van boven

je keek heel blij en
zwaaide lang naar mij
terwijl we langs je stoven

heb je stem gehoord
in het zingen van de wielen
je lach denderde voort

we raasden door de dag
de tijd leek te ontsporen
ik heb nog vaak aan je gedacht