Ben de blauwe bloem

mijn vingers
zijn al afgebeten
stompjes schrijven poëzie

ze kauwen lang
op mijn geweten
slikken doen ze echter niet

mijn teksten blijken
geniaal te zijn alleen
hun geesten weer te klein

ik schrijf met bloed
in ieders hart dat voelt
vertrouwd en heel apart

ben de blauwe bloem
in het koren ze maaien maar
die kleur gaat niet verloren

zaai letters en
mijn zinnen groeien
uit tot magistrale strofen

de lezer oogst dan
een gedicht dat bloeit
tot poëzie naar zijn vermogen

stompjes op het toetsenbord
voordat het scherm donker wordt
heeft de criticus mij al vermoord