#001

Pennen krassen over haar lichaam
Over messen nog niet gesproken
In tijden van het vuurrode pijn
Op zichzelf ingestoken

Dikke truien en lange broeken
Doen hun best de wonden
Te verbergen

Hopeloos, klein
Niet wetend
Wat ze moet doen of
Wat haar te wachten staat

De wonden
Zijn niet meer te helen
Gekerfd op haar polsen
Die woorden die niet uit haar mond komen

Hulpeloos.

Vanuit de hemel
Kijkt ze op ons neer
Haar naam
In zoveel harten gevestigd.