Rouwgedicht

Verdriet, ach verdriet,
ik dacht écht dat ik je kende
sinds jij jezelf
in sombere schaduwlijnen uittekende
op de muren van mijn hart.
Maar het is nu pas, nu dat ik -
de tranen uit mijn ogen vegend,
mijn eigen stem hoor breken,
als was ze slechts van dun geblazen glas -
besef dat je die muren
nog donkerder kan bekleden
met dit rouwend zwart!