Omringd door haar verdriet

Daar stond ze, midden in de regen.
Met opgetrokken schouders, starend naar beneden.
Blijven vechten, strijden tegen de pijn.
Wanneer kwam er een einde aan? Ze kon er niet meer tegen.

Ze wierp een blik omhoog, naar de hemel gericht.
Sloot haar ogen, biddend tot God.
Smekend om haar te verlossen van haar angsten en verdriet.
Om haar weg te nemen van deze wereld, om mee te gaan naar het licht.

Een traan rolde over haar wang.
Nooit had ze echte liefde gevoeld, het was allemaal bedrog.
Altijd had ze zich al alleen gevoeld.
Het kon alleen nog maar beter worden, daarom was ze niet meer bang.

Ze knielde neer, er blies een ijzige wind.
Omringd door een roze gloed, zag ze haar grootvader in een wit licht staan.
De enige die wel van haar hield en op haar zou wachten.
Hij reek zijn armen uit, om haar te vangen, het arme kind.