panis angelicus

de hemel huilt op
de tere witte rozen
een zachte deken

daaronder zwijgt hij
zijn glimlach blijft
en verzacht de pijn

veelvuldig waardig nijgen
een laatste blik in de aarde
waar deze moedige man rust

zo ver weg van de wereld
en zo dichtbij in ons hart
teruggegeven aan de aarde

die nu triomfantelijk deelt
in het brood der engelen
eeuwig hemels genieten