parents
altijd
is er wel iets om over te zeuren
en dan alleen tegen mij.
Zeggen ze dat ik moet verbeteren
Snappen ze dan niet
dat ik het allemaal zat ben
dat er elke dag weer
wel iets anders is
om boos te worden op mij.
Ik kan er niet tegen.
Het is zo oneerlijk.
Ouders die alle recht hebben,
en het kind mag er niet tegen ingaan.
Ze zeggen dat ik het leven niet begrijp.
Maar als ze mij vragen wat ik later wil worden
schrijf ik op
'happy'
maar hun zeggen dat ik het begrip van
gelukkig zijn, niet begrijp.
Maar ik zal ze dan zeggen.
jullie begrijpen het leven niet.
Ik wil gewoon leven.
Uitgaan, met vriendinnen omgaan,
shoppen, logeerpartijen, vakantie met vriendinnen.
Maar nee, niks mag.
Je bent te jong, kind.
Elke keer als ik vraag of weg mag
zeggen ze,
als je je goed gedraagt.
Dán mag je weg.
En elke keer doe ik dat.
Maar elke keer, vinden ze wel iets
nieuws waardoor ik het niet mag.
Mijn ouders, zeggen weleens
jij verpest onze relatie.
Maar als ik dan toch alles verkeerd doe,
waarom moet ik altijd thuisblijven?
Reacties op ‘parents’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!