Ode aan mijn zuster ( kanker)
Een weg vol doornen,
kruist plots je wandelpad.
KANKER! Dat woord weegt als lood,
en men sterft langzaam de winterdood.
Dromen verdwijnen in de mist,
men hoopt dat men zich vergist.
Voordat men zich kan bezinnen,
gaat de tocht door de hel beginnen.
Psychische kwellingen,
emotionele opwellingen.
De ellende van de chemotherapie,
een hart vol melancholie.
Je verliest je haren,
met een pruik moet je het klaren.
Jij, die zoveel liefde hebt gegeven,
wordt nu een dorre akker zonder leven.
Toch denk je aan hun die je omringen,
aan alle dagelijkse dingen.
Wie zorgt verder voor man en kinderen,
zal dit noodlot hun niet hinderen?
Je ondergaat een metamorfose,
steeds pijn, geen rustpose.
Je bent emotioneel uitgeblust
en kent niet eens meer rust.
Angst en wanhoop doen u beven,
hoelang heb ik nog te leven?
Dan komt je vriend in nood,
de verlossende dood.
Al hebben we nog zo’n grote smart,
je liefde leeft verder in ons hart.
De rest is doods en kil,
gelukkig ben je nu, het is Gods wil.
Ingezonden door
Geplaatst op
13-11-2009
Over dit gedicht
Mijn zuster stierf op jonge leefdtijd aan kanker. 3 lange jaren heeft ze gevochten tegen die ziekte, maar hélaas, het mocht niet baten. Ik stond bijna dagelijks aan haar zijde en bellefde alle étappes van deze gruwelijke ziekte met haar mee.
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Kanker Metamorfose Moed Ongeneeslijk StervenReacties op ‘Ode aan mijn zuster ( kanker)’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!