zoveel gevoel

altijd als ik een momentje tot mezelf kom,
de stilte mij in verwarring maakt,
de regen op mijn dakraam tikt
en alles mijn kleine hartje raakt
weet ik niet welk gevoel ik nu moet hebben
ik ben zo verdrietig, zo boos, en zo bang
ik wil van mezelf zeker worden
en de vraag is voor hoelang.
de tranen rollen over mijn wangen,
dwalen via mijn wangen naar mijn mond,
ik word gek, zoveel vragen in mijn hoofd
zijn mijn emoties wel gezond?
ik heb jou, maar wil ik jou?
is wat wij hebben wel goed voor mij?
waarom ben ik de laatste weken,
zoveel vaker boos dan blij?
misschien moet de stilte mij nu maar weer een keer raken,
zorgen dat ik dit keer het juiste kies,
dat de leegte mij weer eenzaam laat voelen,
en ik jou daardoor verlies
misschien moet het me maar een keertje breken
me keihard raken, zodat ik kapot ga
maar me dan wel dingen laat beseffen
en dan is het voor ons zo goed als klaar
maar iets in me zegt dat ik je niet kwijt wil
dat ik je wil houden, hier aan mijn zij
ik gooi die gedachte van me af,
want schat, het is voorbij.