Onmenselijke pijn

Ik herinner me dagen waarop ik gelukkig was
geen zorgen, verdriet of pijn
En misschien heb ik het wel verdiend
dat het nu toch even anders moet zijn
Medelijden met mezelf heb ik niet,
Het is een kwestie van doorgaan en vechten tegen m’n verdriet
Ik weet, ik lijk nu ongelofelijk klein
Maar dat komt omdat ik besef
Dat het eigenlijk, allemaal anders had moeten zijn

Ik moet zeggen dat het pijnlijk was,
zo’n afscheid heb ik nooit gekend
Ik voel me eenzaam en alleen
gewoon, omdat jij er niet meer bent
Het liefst zou ik zonder problemen verder gaan
Maar dit geeft me toch ook een kans
Om toch even, bij het leven stil te staan

Een traan die nu over m’n wang glijdt
Ze voelt koud en warm tegelijk
Het zijn gewoon die kerels die je zo graag willen,
die ik benijdt
Het is de pijn, die ik nu voel
Waarom brandt het zo?
Wist je maar gewoon wat ik bedoel,
En besefte je, met wat een onmenselijke pijn
ik de hele tijd woel…