de bannan

gedicht: de banaan
er was eens een banaan
die was helemaal recht
hij werd op een schaaltje met vruchten gelegd
hij keek al de vruchten vriendelijk aan en sprak toen:
“gemiddag”, mijn naam is banaan.

het appeltje zei: “een banaan”, kom, kom
u maakt ons wat wijs hoor, bananen zijn krom!

de kasdruiven riepen: wij zijn niet dom
vertel ons geen leugens, bananen zijn krom!

de peer snoof: wat zegt u? daar schater ik om!
u kunt wel goed jokken, bananen zijn krom!

ach, zei de banaan. ik ben werkelijk echt!
een enkele keer is mijn soort wel eens recht!

maar niemand geloofde de arme banaan
zo lag hij daar dagen, bedroefd en ontdaan!

toen kwam in dat huis een meneer op bezoek
die had een geweldige scheur in zijn broek
hij kwam langs de fruitschaal en draaide zich om
dat zag de banaan en … die lachte zich krom!!!

oo! riepen de vruchten en keken hem aan.
wij waren abuis, u bent toch een banaan!
vergissingen komen veel voor in het leven
misschien kunt u ons deze fout toch vergeven?
dat wou de banaan. en hij wou ook vergeten.
het slot? Als je nadenkt zul je het wel weten:
toen werden ze allemaal… opgegeten!