vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Windmolens
Heel zacht,
het geruis van de windmolens.
Zo mooi,
het geklots van het water.
Warmte,
de zon schijnt.
In de verte hoor ik een bootje aankomen. Ze zijn samen, ze lachen en hij heeft de arm om haar heen. Hij legt de boot stil en ze luisteren naar de wind. De wind die waait en suist lang de wieken van twee windmolens. De zon schittert in het golvende water.
Hij kijkt haar aan en zij hem. De liefde staat in z´n ogen geschreven. Ze kussen elkaar, terwijl het water zacht tegen de boot aanklotst.
Zij is zo gelukkig en ik ben zo blij dat ik haar mag zijn, want lieve schat: jij bent het mooiste dat me ooit overkomen is!
Reacties op ‘Windmolens’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!