donker

donkere nachten
helemaal alleen
in een smal steegje
niks meer om me heen

een ijskoude wind
rillingen door mijn lijf
druipend van de regen
mijn handen koud en stijf

hoe lang moet ik hier lopen
tot ik iets anders zie
iets anders dan starende ogen
door mijn eigen fantasie

straks blijft het altijd donker
straks eindigt dit nooit
misschien is dit mijn angst
die van binnen nooit meer dooit