1001 Gedichten
vorige gedicht
vorige gedicht
Stilte en wat eeuwigheid
je speelde
in mineur
de witte vleugel treurde
donkerrode rozen
beschaduwden
jouw klankbereik
je zong voor mij over
stilte en wat eeuwigheid
de tijd waren we kwijt
heb je de hand gereikt
nog voor het slotakkoord
onze liefde had vermoord
met donkerrode
rozen zijn we
stiltedansend weggegaan
de vleugel
dichtte zonder vingers
in mineur zijn wit bestaan
Reacties op ‘Stilte en wat eeuwigheid’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!