vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
STERVEN
Mijn kleine vlam dooft langzaam uit,
mijn hoop is weg, mijn hart dat sluit.
Hoe angstig stil, op dit late uur,
eenzaamheid, verlatenheid, gloeit als vuur.
De zomer is reeds voorbij,
wintertijd is er voor mij.
De avond valt, het schemer groeit,
mijn laatste wens is uitgebloeid.
Ik voel me moedeloos,
en sterf geruisloos.
Ingezonden door
Geplaatst op
07-10-2009
Over dit gedicht
Door een enorm groot verdriet, kan men het gevoel hebben innerlijk te sterven. Niets kan je nog bekoren
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eenzaamheid Melancholie VerlatenheidReacties op ‘STERVEN’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!