Uit sprookjes van weleer

bomen ruisen groen
stammen kringen statig bos
wuiven met hun takken
eens per jaar de bladeren los

die dwarrelen een
kleurig herfsttapijt dat
in de winter modder wordt
en het geluid van passen smoord

niet alle bomen maken bos
ze hechten niet aan struiken
vervlechten moeilijker met
sfeer uit sprookjes van weleer

ze staan wat afgelegen alsof
ze niet om bossen geven
groeien op als eenling aan de rand
hun leven aan de zelfkant