Een vleugje buitenland

ik zag je door beslagen ramen
aangekomen nog op reis
een vleugje buitenland
nog dromend in je ogen
je kuste me ik rook parijs

ik nam je hand
de koffers maakten grenzen
een eiland in een mensenzee
we keken samen naar de hemel
en liepen met de golven mee

je blikken zwierven naar de uitgang
je aarzelde en hing er tussen in
je reis is nu ten einde
maar er is nog geen begin

mijn bloemen tonen je hun kleuren
je bloosde keek me aan
we wisten dat dit zou gebeuren
al heeft het nergens ooit gestaan

eindelijk zijn we aangekomen
we kunnen samen verder gaan
de reis vervolgen we in gedachten
terwijl de voeten blijven staan