Ik ben op. Helemaal Op.Van binnen. Van buiten.
Ik weet niet waarom ik het doe.
Ik weet niet waarom ik hier ben.
Ik weet niet wat voor nut dit heeft.
Maar ik weet hoe zinloos ik het vind.
Hoe moe ik ben. Hoe op.
Op bed. Al sinds uren een neiging mezelf pijn te doen.
De pijn van binnen te laten weergeven in mijn huid.
Het duurt een paar seconden.
Er is geen pijn. Er is wel bloed.
Er is geen spijt. Er is wel opluchting.
Er is een kick. Een verslaving. Een dwang.
Ik zou zo graag meer willen snijden.
Meer ziel willen weerspiegelen.
Meer gedachten uit mijn hoofd uiten.
Uiten op mijn manier.
Op een manier van mijn leven.
Mijn gedachten. Een hel.
In mijn hoofd. De helse gedachten.
Mijn hart. De pijn van de hel.
Van de mislukking.
Van mijn lichaam.
Van mijn "vrienden"
Van mijn "liefdes"
Van mijn werk. School.
Voornamelijk.. van mijn leven.
Is dit het nou?
Moet ik hier nog 60,70,80 jaar mee door gaan?
Ik wil niet leven.
Ik wil slapen. Slapen. Slapen.
Slapen. Niets meer voelen.
Niets meer zien.
Niets meer horen.
Niets meer doen.
Want hoe zeer het me ook tegenvalt.
Van mezelf. Mijn hart. Mijn geest.
Hoe zeer het mijn dierbaren zal tegenvallen.
Ik kan niet meer.
Hoe moe ik ben. Ik ben op.
Het verdriet van hen zal slijten.
Roesten.
Ik hoop het. Want ik ben moe. Ik ben op.
Reacties op ‘Ik ben op. Helemaal Op.Van binnen. Van buiten.’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!