vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Aanval van de duivel
Ik stond in een bos en ben het duister ingelopen,
Een boom krakt, valt om en zie de duivel in mijn ogen,
Draai me om en ren weg, maar door de tocht slaan mijn longen dicht,
Ik val op mijn bek, en vraag me af ‘Waarom ik?’
Geruisloos, stil, zie ik de Duivel in mijn ooghoek,
Hij rolt me om, op mijn rug en lacht me zachtjes, maar toch droog toe,
Mijn netvlies brand weg, zie geen zwart, maar rood voor mijn ogen,
Een akelige pijn zegt mij, ‘Lynx, je gaat dood. Je moet eraan geloven.’
Reacties op ‘Aanval van de duivel’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!