vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Ontspiegelt mij in dunne plassen
zoek ik je ogen om mezelf te zien
pak ik je hand om eigen warmte te voelen
vind ik in jou wat ik niet heb misschien
regen heeft me weggewassen
zon ontspiegelt mij in dunne plassen
haar warmte heeft me anoniem verdampt
wind verslijt gestaag mijn weerstand
erodeert de jaren tot herinnering
verstuift mijn leven door versnippering
ja ademt dagen langs mij heen
je handen voelen woelen maar
herkennen slechts de kou van steen
ik ben een vaag herinneren
aan iemand die je zocht
tast naar warmte die niet mocht
Ingezonden door
Geplaatst op
27-08-2009
Geef uw waardering
Op basis van 7 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eeuwigheid Liefde TijdReacties op ‘Ontspiegelt mij in dunne plassen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!