vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Verboden te vissen
Is voor God,
de tijd
als één lange dag?
Zie ik voortaan
één week ook zo,
zo lang ik hier
nog leven mag.
Of toch maar steeds
opnieuw beginnen,
omdat we maar mensen zijn.
Iedere avond bij het ogen sluiten
afleggen alle tekorten, zorg en pijn.
’s Morgens niet weer opvissen
wat geworpen is
in de diepte der oceaan,
niet achteromkijken, neen.
Gewoon maar verdergaan.
Want aan de oever,
je kunt het niet missen.
Daar prijkt een bordje:
“VERBODEN TE VISSEN.â€
(4 december 2009)
Reacties op ‘Verboden te vissen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!