Zwaar van afscheid

je bent niet meer
weer hangt de dood
te schemeren totdat
de dag gaat sterven

we hebben haar ontkleed
ontdaan van waardevolle zaken
de kou kwam later over ons
toen stilte weer ging praten

we rilden toen het licht
steeds minder kleurde
wachtten tot het zwart
de resten wit verscheurde

we zijn gegaan met
schoenen zwaar van afscheid
de stemmen klonken zacht
samen lopend door de nacht