vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Reepjes uit een grijs verleden
zag handen
groeien uit de muur
cement viel naar beneden
vingers scheurden
zachtjes het behang
reepjes uit een grijs verleden
ze speelden wat met lucht
vormden vage klanken
waarvan de letters dansten
tot een zware zucht
het leek een oud verhaal
de woorden jankten
angst schreeuwde kleuren
in de lucht die zwaar geladen
neersloeg tegen ramen
wanhoop bloeide tegen
het plafond groeide
in de regenvlagen tranen
ik loste op in nevels
die de stilte droegen
mistte en verstrooide licht
voelde wat de handen
van me vroegen mijn ogen
de ziel van mijn gezicht
Ingezonden door
Geplaatst op
24-07-2009
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Herinneringen Spoken VerledenReacties op ‘Reepjes uit een grijs verleden’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!