De val
Ik pak het zadel op ,
het glanst mooi in de zon.
Het hoofdstel moet ook nog aan ,
dan kunnen we het allemaal aan.
In de piste rijden we cirkels ,
ik trek aan de teugels om je te kalmeren.
Ik probeer je trager te laten gaan ,
niets was goed voor haar.
Je schoot in de galop,
je nam groote passen tot aan de weide.
Ik lag op de grond ,
jij stapte weg.
De les ging door.
Ik zag haar gezicht ,
ze lachte mij uit !
Ik wou schreeuwen : Het is haar schuld !
Er kwam niets uit mijn keel ,
ik zag een grijns op haar gezicht.
Ik raapte mijn moet bij elkaar ,
ze mag niet zeggen wat ze wil over mij !
Ik stond op ,
ik stapte naar haar toe en zei : Als jij denkt dat je alles bent en mij kunt uitlachen heb je het goed mis.
Dat waren de laatste woorden dat ik zei.
En toen ,
was ik er niet meer.
een nare gebeurtenis
voor mijn schat
Reacties op ‘De val’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!