vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Voor paal staan
Stokstijf.
Als aan de grond genageld.
Ik zie het leven voorbij razen.
Hang wat rond
Leunend tegen een nutteloze kolom
in dit web vol dwazen.
Alleen?!
Het lijkt of niemand mij ziet.
In één tred, schijnbaar onbewogen.
Een peuk.
Diep inhalerend staar ik
naar de hemel, met gesloten ogen.
Mijn mond
niet geheel gesloten
laat de rook langzaam lopen.
Leeg hart
Veel ruimte voor de ware
staat wagenwijd voor der open
De hemel
Starend naar de warme herfstzon
Waarom sta hier nog op de aarde?
Ik…
Nog altijd tegen de kolom leunend
Gebroederlijk als twee palen van geen waarde

Ingezonden door
Geplaatst op
18-10-2007
Over dit gedicht
Onbeantwoorde liefde
Geef uw waardering
Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
EenzaamheidReacties op ‘Voor paal staan’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!