Bloed is sterker dan pijn

Zittend in de vensterbank
Starend uit het raam naar buiten
Zo zit ik hier met gevoel van verdriet en dank
De regen tikt zachtjes tegen de ruiten

Starend naar de heldere maan
Ze schijnt net boven de schaduwen van de bomen
Denkend aan twee mensen hier ver vandaan
Zal dat ene moment ooit nog eens gaan komen?

De schaduwen van de bomen zijn nog een beetje zichtbaar
De maan verlicht ook deze donkere nacht
Worden alle beloftes misschien ooit toch waar?
En komt mij dan hetgene toe waarop ik al zo lang wacht?

Het heldere maanlicht weerspiegelt in het water
De bomen doorstaan de regen en de wind
Nu kan ik alleen nog maar dromen over later
Ik hoop dat de toekomst mij goed is gezind

Even verderop worden een aantal lichten gedoofd
De wereld sluit langzaam haar beide ogen
Maar de vragen blijven spoken door mijn hoofd
De hoop is met de jaren steeds verder weggevlogen

De bomen blijven mee waaien met het ritme van de stilte
Ook de maan blijft trouw en helder stralen
De nacht is donker maar ik voel dit keer geen kilte
Zal ik mijn levensdoel ooit nog kunnen behalen?

Zoveel verschillende en schreeuwende vragen
Maar zo veel antwoorden die er niet zijn
Ze weten met z'n allen de tijd enorm te vertragen
Zonder hen voel ik me soms zo kwetsbaar en klein

Toch is dit zonder twijfel een oneindige band
Ik weet dat ik altijd voor ze blijven vechten moet
We blijven altijd door ons bloed met elkaar verwant
En we zullen winnen want de pijn is zwakker dan ons bloed

© Nathalie