Wanhoop

Als de dood in mijn handen,
je liefde voelt als schaamte,
de hemelpoort lijkt mijlenver,
geluk kreeg tanden,
toen jij mij zei,
ik vorm Jou geluk als zachte klei.

ik zit hier in het niets,
te wachten op mijn redder,
die de kettingen van jou macht verbreken zal.
hopend, op een overlever van jou val.

je geur verstikt me,
het contact verandert me in steen.
je verlamt mijn hart,
ik ben dood van binnen.
ook het einde is zoek,
waar moet ik beginnen?

Levend van een bijgeloof,
opdat Hij mij hoop had belooft.
smekend roep ik in het oneindige,
het is de ruimte die me vasthoud.

Als zwervende ziel dwaal ik tussen de sterren,
dood noch levend,
het is de wanhoop die me raakt.
licht verweven in duisternis.

De diepte van de zee lonkt naar me,
een knipoog van de glinstering,
in een lichtflits terug bij af.

Ontsterfelijkheid eist zijn tol.