Jij brak mijn hart.

Gebroken, mijn hart, mijn hoofd, mijn gevoel, en tranen stromen over mijn wangen.
Moest dit zo, moest het op deze manier..?
Ze noemen je laf, en ze hebben gelijk, maar ik wil niet geloven, dat jij me al een dikke 2 weken bedonderde, me bedroog, en ik er niets van wist.
Dat doet me pijn, heel veel pijn.
Iedereen zegt 'het leven gaat door, je verdient beter', maar ik wil het niet horen, jij met je blonde haar, je blauwe ogen, jij hoorde bij mij, het paste, het klikte, en het werkte, tenminste, dat dacht ik.
Ik wist het, jou manier van doen, je veranderde. Jij en ik, het zou niet lang meer duren, maar waar het door kwam, was mij onduidelijk, ik had het verwacht, maar toch. Gebroken, mijn hart, mijn hoofd, mijn gevoel, en tranen stromen over mijn wangen. Je hielp me in alles. jij was mijn steun aan toeverlaat. Bij jou kon ik wegkruipen. de smaak van je lippen proeven, jij en ik, het voelde zo goed. Maar jij dacht daar schijnbaar anders over. Het is over, maar nog niet voorbij.
Ik dacht dat je anders was. Je doet me verdriet, en je maakt me kapot, maar toch kan ik niet boos op je zijn, want ik hou nog steeds van je, iets houdt me tegen, maar ik moet weten dat het over is. Het is over, en nu moet ik nog proberen in te zien, dat het niet meer terug komt.