1001 Gedichten
Anorexia
Een bord eten,
helemaal vol,
moet ik naar binnen vreten,
ik word veel te bol.
Ik moet het naar binnen krijgen,
bah, die vieze troep.
De vetrollen beginnen erbij te komen,
ik weet hoe dit weg moet.
Hehe, het laatste beetje blijft staan,
dat mag dan van mama.
Die ziet dat er niets overblijft van mij,
maar het moet er weer uit, kom aan!
Ik loop naar de wc,
steek mijn vinger in m'n keel.
Nu nog twee uurtjes sporten,
dan ben ik weer op dreef.
Alles moet eraf,
ik wil geen vet meer zien!
Misschien moet ik nog langer doorgaan,
misschien nog een jaar of tien.
Pas als ik in het ziekenhuis lig,
besef ik wat er is.
Ik ben té mager,
ik was helemaal niet dik.
Ik kan al mijn botten zien,
ik ben een levend skelet.
Al mijn ribben kun je tellen,
en er zit helemaal geen vet.
Reacties op ‘Anorexia’
-
dit is mijn gedicht over anorexia: Kim kijkt door het raam de wereld lijkt haar te vergeten Voor veel mensen is een hap eten heel gewoon de normaalste zaak van de wereld "welke wereld?" roept het meisje en "welke hap" liever heeft ze een slank figuur Het gaat niet lekker met je, je raakt jezelf kwijt Iedereen geeft om jou maar jij wilt geen hulp. Door de glazen wand wordt jij verblind het spiegelbeeld is vertekent. Ze is moe en de spiegel geeft haar kracht Duizend parels verlichten haar meisjeskamer ze hoort een stem uit het duister. Kim spreidt haar armen alsof het vleugels zijn het is tijd om te gaan... De lucht wordt donker en de regen komt met bakken uit lucht. Haar kamer blijft kil en verlaten achter. De spiegel breekt in stukken, haar lieve beer valt van zijn plank en verwond zich aan de scherven
ard - 30-11-2010 om 17:58
-
dit is mijn gedicht over anorexia: Kim kijkt door het raam de wereld lijkt haar te vergeten Voor veel mensen is een hap eten heel gewoon de normaalste zaak van de wereld "welke wereld?" roept het meisje en "welke hap" liever heeft ze een slank figuur Het gaat niet lekker met je, je raakt jezelf kwijt Iedereen geeft om jou maar jij wilt geen hulp. Door de glazen wand wordt jij verblind het spiegelbeeld is vertekent. Ze is moe en de spiegel geeft haar kracht Duizend parels verlichten haar meisjeskamer ze hoort een stem uit het duister. Kim spreidt haar armen alsof het vleugels zijn het is tijd om te gaan... De lucht wordt donker en de regen komt met bakken uit lucht. Haar kamer blijft kil en verlaten achter. De spiegel breekt in stukken, haar lieve beer valt van zijn plank en verwond zich aan de scherven
ard - 30-11-2010 om 18:00