toen braken de muren

als men je lachen niet herkent
je naam die je zo zorgvuldig spelde
hen direct weer is ontgaan
je roepen en je zuchten niet verstaat
een ambtelijke molen
je links liggen laat
daar wordt jouw eenzaamheid geboren
ik ben hier niet
geen hoofdknik geen gegroet
geen handgezwaai geen geroep
slechts een opgeheven vinger van
zo hoort het hier
en met plezier
denk je terug
waar ze je verstonden
waar ze wisten wie je was
je kinderjaren
toen braken je muren
met het uiteenspattend puin
werd je naar hier geslingerd
waar niemand je ziet