Wat zij niet deden

Zij willen dat ik blijf leven
Maar rapen me nooit op
Nooit hebben ze me geholpen
En nu
Sta ik wankelend
Aan de rand van bestaan
Wat heeft het voor nut
Om te leven
Als niemand me vertelt hoe
Hoe verwachten ze dat ik blijf ademen
Als ze me leerden stikken
In mijn eigen gedachten
Ze denken dat ik sterk ben
Omdat ik lang geleden
De mogelijkheid verloor
Om te breken
Zij braken me
Maar nu denken ze
Dat ik sterker ben dan ooit
Ik wist nooit
Dat een hart zichzelf kon breken
Maar ik heb geleerd
Dat het makkelijker is
Om te leven
Met een hart dat al gebroken is
Je kan niet iets breken
Wat al lang versplinterd is
Ze denken dat ik sterk ben
Omdat ik anderen troost
Zonder ooit te huilen
Maar zij kijken toe
Omdat de pijn van een ander
Te zwaar weegt
Om te dragen
Hoe kunnen ze verwachten
Getroost te worden
Als ze me nooit leerden hoe
Als ze nooit
Een voorbeeld gaven
Dus zwijg ik
En luister ik
Tot mijn stem zoals mijn bestaan
Langzaam vergeten wordt
Tot mijn tranen drogen
Nog voor ze echt vallen
Tot mijn pijn
Een stille kamer wordt
Waar niemand meer binnenkomt
Ik draag hun verdriet
Zoals ik het mijne verberg
Ik hou hen vast
Terwijl ik mezelf loslaat
En misschien—
Is dat waarom ze denken
Dat ik sterk ben
Omdat ik nooit meer hulp vroeg
Nooit meer iets verwachtte
Nooit zei dat ik het niet meer kon
Maar als ik op een dag verdwijn
Zonder koffer
Zonder geschreeuw
Zonder afscheid
Maar in stilte
Laat hen dan niet zeggen
Dat ze het niet zagen aankomen
Want stilte wordt gehoord
Door wie niet doof is
Voor de pijn
Van anderen

-Het klinkt hard
Maar ik heb liever
Gebroken mensen
Ze zijn liever-