Eenzaamheid in stilte

De zieken laten ons niet met rust,
hun aanwezigheid drukt op ons gevoel
Hun eenzaamheid is zwaar om te dragen,
verlangen groeit naar een adem naast een stoel,
naar een handdruk die troost kan brengen
Het hart roept, maar vindt alleen de echo,
weerkaatsend tegen wanden vol briefkaarten

Elke nacht strekt zich uit als een lange, lege gang,
waar stilte en schaduw ongestoord regeren
De dag is een kamer met gedempt licht,
dat langs lange linnen gordijnen glijdt,
waarachter onbekende schimmen bewegen
De avond is een verblijf op een verlaten kust,
waar pijn en verdriet de golven voeden
en een hart met lege kamers achterlaat