spijt

ik weet nog
dat je woorden sprak
zo mooi
sprankelend fluisterde
hoe de kuiven van de zee
in brandende
golven luisterden
ze vingen jouw woorden
o zoete melodie
van nooit uitgekomen
te vroeg gestorven dromen
welke bloemen zocht ik
daar op dat strand
waar de noordwester leugen
op mijn lippen tekende
heimwee in 't zand
naar wat nooit was
ook nooit wezen zal
mijn mond
ooit zwanger van het woord
is met bloed en water
dicht gesmoord
zoals een zon verdrinkt
in eigen licht
nu hoor je wat ik zaaide
nu zie ik wat je zei
in de meedogenloze spiegel
van het wiegelende water