Afgedankt

Onderaan de trap ligt een sandaal,
versleten, vergeten
Het is de moeite niet hem nog naar boven te dragen,
op te bergen in de kast, klaar voor een laatste tocht

In de zool gaapt een gat van slijtage en tijd,
de bovenkant, ooit diep bruin,
is grauw, pluizig, bevlekt
Zijn tijd is gekomen

Hij moet naar de afvalbak,
maar niet zonder zijn wederhelft,
die boven nog wacht, eenzaam,
met een lege plek naast zich

De dagen van samen wandelen zijn voorbij,
de paden die ze deelden, enkel herinneringen
Misschien zullen ze weer verenigd worden,
maar hun gezamenlijke reis is voorgoed ten einde