vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Waterschaduwen
Wanneer de zon haar laatste stralen over het water zendt,
smeedt ze een pad van licht,
waarlangs de avond zich wendt
Uit het niets komen duistere gestalten tevoorschijn,
die de lucht van de avond opslokken,
schaduwen die uit de diepte ontwaken
Langzaam verdwijnen ze in het water,
alsof ze met het verlichte pad onderduiken,
een glinsterende rimpeling achterlatend,
de laatste groet voor de nacht
Als de maan haar zilveren schijf opheft,
herrijzen ze uit de schaduwdiepte,
groter, dreigender,
om opnieuw in duisternis op te gaan
Reacties op ‘Waterschaduwen ’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!