Spiegelbeeld

Door het open venster glijdt een zomerse bries naar binnen
Gebukt voor het raam strikt hij zijn veters,
in de vorm van een vlinderdasje
Met zijn opgerolde broekspijpen lijkt hij op een natuurvorser,
die met een lucifer een opkomend zaadje behoedzaam naar het daglicht leidt

In zijn glimmende puntschoenen,
ziet hij zijn verwrongen gezicht weerspiegeld,
alsof zijn gedachten daarin vervormd worden,
en boosaardigheid hem in zijn greep houdt
Zijn steile haren als zilveren draden gespannen,
trillen bij de eerste zonnestralen,
zijn innerlijke onrust weerspiegelend

Zodra hij zich opricht, zwelt zijn borstkas en vult het hele raam,
alsof hij de buitenwereld wil uitsluiten, verschijnen er rimpels op zijn witte bloes,
en wordt de kamer overschaduwd door een onzichtbare dreiging