Bruiloftsgasten
Kronkelend door het landschap snijdt een verweerde roestige spoorbaan
Al jaren verlaten blijft hij nog steeds met zijn stille aanwezigheid de landstreek beheersen
Hij herinnert zich het snerpende gekrijs van ijzeren wielen,
die steeds een stukje van zijn bestaan wegslokten
en steevast in de schaduw van de dag oploste
Tussen de vervallen maar ooit diep geteerde eiken dwarsliggers
blijven kiezelstenen liggen,
nu verkleurd en deels overdekt door groen
In dit verlaten verleden, hunkert hij naar het gefluit van de stoomlocomotieven,
alsook de dichte rook die zijn glans verhulde
en hem een moment deed vergeten wat tijd en toekomst waren
Hoeveel zielen en hoeveel lasten heeft hij in zijn lange leven wel niet gedragen
Het uitgelaten gezang van bruiloftsgasten bij helder weer,
terwijl ze met gekleurde linten uit de open ramen zwaaiden
Een enkele keer viel zo'n lint op zijn ijzeren geraamte,
als een warme afscheidskus op een stralende dag

Ingezonden door
Geplaatst op
26-07-2024
Geef uw waardering
Op basis van 1 stemmen krijgt dit gedicht 1 van de 5 sterren.Social Media
Tags
RailsReacties op ‘Bruiloftsgasten ’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!