Linken

Flarden van stemmen zweven door haar gedachten
Haar geest bruist van verzonnen verhalen
Over eenogige dwergen met slappe spitsmutsen
Over kleine wezentjes die in de lucht zwanen mennen

Nu aanschouwt ze een oneindig grazig veld,
zittend op een onlangs geverfd hek
Ze ziet hazen jongen uit hun leger slepen
Ze observeert bijen die rusten op de steel van een wilde margriet

Ze springt van het hek en treedt blootvoets het zandpad tegemoet
Vochtige zandkorreltjes nestelen zich als pareltjes tussen haar tenen
Met haar blik omhoog ziet ze witte wolkjes omlaag dansen
Het blijken zachte treden van een trap, haar lonkend omhoog te gaan