Porselein

Op de bovenste plank van een smalle trapkast rust een beeldje,
gehuld in stilte en stof
Het kijkt uit op een verweerde op zijn kop staande bezem,
zijn metgezel in vergetelheid
Door spleetjes tussen traptreden gloren lichtspleetjes
Als het traplicht is ontstoken maken ze scheurtjes in donkerte

Het binnenkomende licht valt precies op zijn haar
Dan lijkt het net alsof zilverdraden erdoor geweven zijn
Zodra de kastdeur opengaat, wordt hij door vol licht verblind
Op zijn vaal witte kleding worden zo vele barstjes zichtbaar
in zijn fragiele porseleinen huid