Verlaten schoen

Op de rand van een vergeten stoep rust een hoge schoen,
moedwillig door een beklemde voet verlaten
en half volgelopen met regenvloed,
waar zonlicht nauwelijks kan verzinken

Zijn veters hangen over de stoeprand en liggen deels op straat,
als doorweekte stoffen slangetjes in een sijpelendee stilte
Ineengestrengeld herbergen ze verbleekte herinneren
Toen ze nog met warme koestering zacht in knopen gevat werden

Voor een passerende dame met een lang overschoot
en twee rieten manden met pootaardappels,
leek de schoen voor haar ogen verborgen
Waarschijnlijk omdat een langgerekte schaduw er overheen trok

Na een heftige windvlaag schoof de schoen de straat op,
vlak achter de geschorte dame
Het was even zo winderig
dat de schoen zich zelf kon horen zingen