Weemoed

In mijn kinderjaren scheen door het dakraam
maanlichtglans op mijn hoofdkussen
In stilte van nachtgrijs zag ik maanzilver
langzaam over mijn deken wiegen

Tegen morgendrang kroop maanzucht
langs mijn oplopend ledikant omhoog
Dat was het weemoedige ogenblik
dat ik onrustig sluimerrijk omarmde

Nu slaap ik in een breed bed zonder spijlenhek
Mijn slaapkamer heeft geen dakramen
‘s Nachts wisselen laken en deken aanhoudend
Als ik mijn ogen donzig dichtknijp spelen manestralen een kinderspel