Staartmees

op een besneeuwde tak
zit een staartmees,
met zijn snaveltje
in wittte borstharen gestoken
zijn lange staart bewegend
om in evenwicht te blijven
op het winderige takje
nagenietend van een
zoëven gevangen insektje
daarna produceert hij
een hoog onmelodieus geluidje
in de hoop
soortgenootjes te lokken
zodra duisternis nadert
gaat hij slapen,
met één oogje open
bij eerste gloren
rekt hij zich langzaam uit
en poetst zijn veertjes