vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Roos
Een bleke blauwe roos is zijn blaadjes verloren
Bij een windvlaag zijn ze van zijn stengel geschud
Met moeite probeert hij nieuwe te ontwikkelen
Hij wacht op warme zon en gewinrijke grond
Nu staat hij in een uitgedroogd schraal land
Hij ziet een opgeschoten jongeling met een leren emmer naderen
Door zijn klunzige loop klotst er alsmaar water over de rand,
water dat de roos noodzakelerwijs verlangt
Een waterspoor achterlatend staat de puber met een lege emmer naast hem
Boos schopt de jongeman tegen zijn stengel
Geknakt buigt hij iets voorover
Een stroompje plakkerig vocht druppelt langs zijn stengel in droog zand
Ingezonden door
Geplaatst op
05-03-2024
Geef uw waardering
Op basis van 0 stemmen krijgt dit gedicht NAN van de 5 sterren.Social Media
Tags
RoosReacties op ‘Roos’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!