Het olster veer

neemt zijn tijd onder
de hollandse wolken
van mauve en jan voerman

tussen bebloemde boorden
met daarachter trage koeien
wegdromend naar de einder

fluistert de zilveren ijssel
verslingert even het veer met
daarop slechts de onthaasten

bijna teder zet hij ze af
wacht rustig op de verre fietser
verlangend naar het onbekende

hij weet de weg naar de overzijde
een geruststellende gedachte
want die is altijd mooier